Konserwacja dysku
Defragmentowanie i optymalizowanie działania
dysku twardego
Dysk twardy przechowuje dane na dyskach, zwanych też talerzami.
Powierzchnia każdego talerza jest podzielona na koncentrycznie
ułożone ścieżki. Każda ścieżka jest podzielona na sekcje zwane
sektorami. Grupa sektorów, zwana klastrem, jest najmniejszą
jednostką obszaru przechowywania danych na talerzu.
Podczas zapisywania danych na nowym dysku twardym są
one umieszczane kolejno, klaster za klastrem. Gdy stare pliki są
usuwane, wcześniej zajęte klastry stają się dostępne dla nowych
danych. Może się jednak zdarzyć, że nie będzie wystarczającej
ilości miejsca na dysku, aby zapisać nowy plik w nieprzerwanym
ciągu klastrów. Dysk używa dostępnych klastrów, a jeśli potrzeba
ich więcej, wyszukuje puste klastry w innych miejscach na dysku.
Rezultatem tego jest fragmentacja pliku.
Z upływem czasu coraz więcej plików jest usuwanych i więcej
nowych plików jest zapisywanych, a fragmentacja danych na dysku
jest coraz większa. Im bardziej dysk jest pofragmentowany, tym
dłuższy jest czas zapisu i odczytu danych, ponieważ mechanizm
zapisu/odczytu dysku potrzebuje więcej czasu na poruszanie się po
talerzu w poszukiwaniu rozproszonych danych i wolnych klastrów.
324