Tabla de contenido
Idiomas disponibles
Idiomas disponibles
sąsiedztwie przedmiotów.
• Należy zawsze zapewniać wystarczającą wentylację.
• Urządzenie jest wyposażone w system chroniący przed przeciążeniem Wyłącza on
urządzenie w przypadku przekroczenia czasu uruchomienia urządzenia.
PLAZMA
Ogólne informacje na temat cięcia plazmą
Przez palnik plazmowy przepływa pod wysokim ciśnieniem gaz np.: powietrze, który
wydostaje się na zewnątrz. Po środku kanału gazowego znajduje się ujemnie naładowa-
na elektroda, a przed nią dysza z pierścieniem wirującym i końcówką. Pierścień wirujący
wprawia strumień w ruch obrotowy. Jeżeli do elektrody podłączymy napięcie elektrycz-
ne kapturek pistoletu zetknie się z metalem, to spowoduje to zamknięcie obwodu i
pomiędzy metalem a elektrodą pojawi się łuk elektryczny. Łuk rozgrzewa przepływający
gaz do bardzo wysokiej temperatury, czwartego stanu skupienia. Proces ten powoduje
zainicjowanie ukierunkowanego strumienia plazmy, który ma temperaturę 16,649º C
lub więcej, porusza się z prędkością 6,096 m/s i pozwala stopić metal. Sama plazma
przewodzi prąd elektryczny. Obwód, który zamyka łuk elektryczny jest tak długo za-
mknięty, jak długo elektroda zasilana jest napięciem i plazma pozostaje w kontakcie z
metalem. Dysza tnąca wyposażona jest w drugą grupę kanałów. Kanały te dostarczając
stały strumień gazu osłonowego wokół obszaru cięcia. Ciśnienie tego potoku gazu kon-
troluje stały promień strumienia plazmy.
Uwaga! Omawiane urządzenie zostało skonstruowane do zastosowania wyłącznie
sprężonego powietrza jako „gazu".
Ręczne spawanie łukiem świetlnym
Spawanie ręczne łukiem elektrycznym, nazywane w skrócie MMA jest najstarszą me-
todą spawania elektrycznego materiałów metalowych, która do dziś znajduje zasto-
sowanie. Nikolai Gawrilowitsch Slawjanow zastąpił w roku 1891 elektrody węglowe,
stosowane dotychczas w spawaniu łukiem elektrycznym elektrodami metalowymi, któ-
re spełniały zarówno funkcję tworzenia łuku elektrycznego jak i dostarczały spoiwo.
Ponieważ pierwsze elektrody tego typu nie miały otuliny spaw nie był chroniony przed
utlenianiem. Elektrody te były też trudnospawalne. Łuk elektryczny, który powstaje po-
między elektrodą a przedmiotem spawanym wykorzystywany jest jako źródło energii
cieplnej potrzebnej do spawania.
Wysoka temperatura łuku elektrycznego powoduje stopienie materiału w miejscu spo-
iny. Równocześnie topi się elektroda dostarczając spoiwo i tworząc spaw. Do wytwo-
rzenia łuku elektrycznego można zastosować prąd stały lub prąd zmienny. Elektrody
prętowe stosowane są przy spawaniu łukiem elektrycznym jako spoiwo. Każdy rodzaj
spawania wymaga zastosowania odpowiednich elektrod, np. spawanie połączeń lub na-
48
PL
Rev. 02.03.2017
pawanie. Informacje dotyczące rodzaju, właściwości oraz zastosowania elektrody poda-
je skrót typu elektrody na opakowaniu. Otulina elektrody podczas topnienia wydziela
gazy, które oprócz stabilizacji łuku elektrycznego chronią płynny metal przed wpływem
otaczającego powietrza oraz zmniejszają wypalanie się składników stopowych. Poza tym
topiąca się otulina tworzy nagar, który lżejszy od płynnego metalu wypływa na spoinę.
Powoduje to spowolnienie chłodzenia a przez to mniejsze naprężenia skurczowe. Na
skutek strumienia elektronów Anoda (biegun dodatni) rozgrzewa się mocniej i dodat-
nie jony metalu płyną w kierunku przedmiotu spawanego. Dlatego stosuje się elektrody
topliwe najczęściej jako anodę a materiał spawany jako biegun ujemny. W przypad-
ku metody WIG elektroda podłączona jest do bieguna ujemnego, w celu zmniejszenia
redukcji. Spawanie łukiem elektrycznym stosuje się w budownictwie wysokościowym
(łączenie elementów nośnych mostów) oraz w mechanice precyzyjnej. Znaczenia ma
to, że czym cieńszy materiał, tym droższe wyposażenie, ponieważ konieczne jest niższe
natężenia prądu (żeby nie przepalić materiału o grubości ściany poniżej 1 mm), które
wymaga droższych rozwiązań regulacji.
Spawanie elektrodą wolframową w osłonie gazów obojętnych (WIG
engl. TIG)
Spawanie elektrodą wolframową (metoda WIG) pochodzi z USA i została powszechnie
zastosowana w roku 1936 pod nazwą spawanie Argonarc. Dopiero po drugiej Woj-
nie Światowej wprowadzono ją w Niemczech. W krajach anglojęzycznych metoda ta
nosi nazwę TIG od angielskiego słowa „Tungsten"- wolfram. Metoda ta odznacza się w
porównaniu z innymi metodami wieloma korzyściami. Dla przykładu ma uniwersalne
zastosowanie: jeżeli materiał nadaje się do spawania topliwego, to można go spawać tą
metodą. Po za tym jest to bardzo „czysty" proces spawania, który nie wytwarza od-
prysków oraz mało substancji trujących, a w przy właściwym zastosowaniu gwarantuje
wysoką jakość połączenia spawanego. Szczególną zaletą spawania metodą WIG w po-
równaniu z innymi metodami, które wykorzystują elektrodę topliwą jest to, że rozdzie-
lono kwestię natężenia prądu i podawania spoiwa. Spawacz może optymalnie dobrać
natężenie prądu i podać tyle spoiwa ile w danym przypadku jest konieczne.
Inne zalety tej metody to:
• metoda ta nadaje się w szczególności do spawania połączeń krawędziowych (gra-
niowych) oraz połączeń trudnodostępnych. Umożliwia optymalne dostosowanie
parametrów spawania do procesu spawania oraz podanie właściwej ilości topnika.
• stopniowo niewielka ilość doprowadzonego ciepła na niewielkim obszarze zmniej-
sza skłonność elementów spawanych do odkształcania.
• metoda ta sprawdza się w połączeniach na obszarze techniki lotnictwa, urządzeń
kosmicznych, techniki jądrowej oraz urządzeń chemicznych i innej aparatury.
Rev. 02.03.2017
PL
49
Tabla de contenido
