Dans les années 1940, Charles Eames réussit pour la première fois
le passage de la forme bidimensionnelle du contreplaqué à la
forme tridimensionnelle, ce qui permit de réaliser des meubles
ergonomiques aux formes organiques, mais jamais de coque
d'assise d'une seule pièce. La fascination pour la forme d'expres-
sion sculpturale de ces prototypes avant-gardistes se retrouve
dans de nombreuses créations d'Alfredo Häberli.
Les placages composant Jill sont cintrés tel des rubans se rejoi-
gnant au milieu de la surface d'assise, selon un processus breveté.
Il en résulte, à la transition entre le dossier et l'assise, une coque
ouverte, et donc flexible, dont l'épaisseur de contreplaqué s'amin-
cit progressivement vers le haut du dossier. Deux lignes infinies,
une intérieure et une extérieure, s'introduisent dans une surface et
l'entourent, créant ainsi une forme sculpturale épousant la forme
du corps et offrant un confort d'assise étonnant, d'une grande sou-
plesse.
Les piètements de Jill, réalisés en tube d'acier, aluminium et bois,
renvoient en partie à d'illustres ancêtres, tout en conférant à la
chaise une expression contemporaine, notamment en raison de ses
coloris vifs assortis aux revêtements pour assise disponibles en
option.
En la década de los cuarenta, Charles Eames logró por primera
vez pasar del modelado de madera contrachapada bidimensional
al tridimensional, haciendo posible la fabricación de asientos con
una forma orgánica y adaptada al cuerpo humano, pero nunca
con una carcasa de una sola pieza. La fascinación generada por
la escultural fuerza expresiva de los primeros prototipos en madera
contrachapada ha quedado patente en muchos diseños de
Alfredo Häberli.
Mediante un procedimiento patentado, las chapas de madera de
Jill se curvan hasta que se juntan alineadas en la superficie del
asiento. De este modo, se genera una transición abierta entre el
asiento y el respaldo, con una carcasa flexible que se estiliza de
forma progresiva a medida que asciende hasta la parte superior.
Dos líneas infinitas, una interna y una externa, atraviesan y
enmarcan la superficie, generando una forma escultural que sigue
las formas del cuerpo, acogiéndolo con un sorprendente confort
derivado de su notable flexibilidad.
Las bases de Jill, fabricadas en acero tubular, aluminio y madera,
son también, en parte, una referencia a modelos históricos y
otorgan a las sillas una expresión moderna permanente, sobre
todo con su colorido fuerte y expresivo, a tono con las telas de las
tapicerías disponibles.
In de jaren '40 van de vorige eeuw slaagde Charles Eames er voor
het eerst in om multiplex driedimensionaal te modelleren in plaats
van tweedimensionaal. Zo konden organisch gevormde zitmeube-
len worden gemaakt die volledig aangepast zijn aan de lichaams-
vorm, maar nooit een zitschaal uit een stuk. De fascinatie voor de
sculpturale uitdrukkingskracht van die vroege plywood-prototypes
is in veel ontwerpen van Alfredo Häberli terug te vinden.
De fineerbladen van Jill worden met een gepatenteerde methode
tot een band verbogen totdat ze elkaar in het midden van het zit-
oppervlak raken. Zo ontstaat er een schaal die op het punt waar
de zitting en de rug in elkaar overgaan open en flexibel is en waar-
van het fineerhout naar boven toe dunner wordt. Twee eindeloze
lijnen, een binnenste en een buitenste, penetreren en omranden
een oppervlak. Hierdoor wordt een sculpturale vorm gecreëerd die
de contouren van het lichaam volgt en dankzij een hoge flexibiliteit
een verbazingwekkend zitcomfort biedt.
De onderstellen van Jill bestaan uit staalbuis, aluminium en hout.
Ze verwijzen deels naar historische voorbeelden, maar geven de
stoel toch een hedendaagse uitstraling, niet in het minst door de
uiterst expressieve kleuren die zijn afgestemd op de bekleding van
de zitting..
Negli anni 'Quaranta del secolo scorso, Charles Eames riuscì per
la prima volta a realizzare il passaggio dalla modellatura del com-
pensato bidimensionale a quella tridimensionale, conferendo così
ai suoi mobili una forma anatomica ed ergonomica, tuttavia senza
mai ottenere una scocca monopezzo. Il fascino dell'espressività
scultorea di questi primi prototipi in compensato è particolarmente
evidente anche in vari progetti di Alfredo Häberli.
Le impiallacciature di Jill vengono piegate come un nastro, seguen-
do una procedura brevettata, fino a posizionarle centralmente
l'una contro l'altra e componendo così il sedile. Nel punto di pas-
saggio dal sedile allo schienale si crea un'apertura che rende la
scocca flessibile, mentre la sua impiallacciatura si assottiglia gra-
dualmente verso l'alto. Due linee infinite, una interna e l'altra ester-
na, penetrano nella superficie e la contornano, conferendo alla
sedia una forma scultorea che segue i contorni del corpo e offre
così un sorprendente comfort grazie alla sua estrema flessibilità.
Anche le basi di Jill in tubolare, alluminio o legno, richiamano in
parte i modelli storici, pur conferendo alla sedia un'espressione
sempre contemporanea, in particolare anche grazie ai colori
fortemente espressivi, e possono essere abbinati ai rivestimenti.
